Verslag Oeganda februari 2019

Op 12 februari vertrek ik naar Oeganda om Creation Africa ( www.creationafrica.org ) te ondersteunen met ontwikkelingswerk. Op 13 februari arriveer ik bij Julienne Meijer van Creation Africa. Nadat we alles doorgesproken hebben zullen we de andere ochtend aan het werk gaan. Dit alles met de boda boda een brommertaxi dus alles gaat in de rugzak mee.

We gaan voor de voeten van kinderen in de Masese sloppenwijk en Danida. Er is een groot gebrek aan hygiëne. Gewone dingen zoals de kinderen wassen blijkt een probleem. We werden geconfronteerd met ernstige gevallen van verwaarlozing die een follow up noodzakelijk maken.

Nadat eerst de voeten gewassen werden (van sommige kinderen armen en benen omdat ze zo ontzettend vuil zijn) begon de klus.

Het was bijzonder hoe de kinderen het verwijderen van de Jiggers toelieten. Jiggers (Tunga penetrans, zwangere zandvlooien die in de huid kruipen) zitten op voeten, tenen en soms op de handen. De kinderen wezen ze aan en willen er vanaf. Dan hebben we het nog niet gehad over tenen die letterlijk aan het rotten zijn. Hier gaan kinderen echt tenen/voeten verliezen.

In het dorp gaan we wat eten en naar het toilet. Dit is namelijk niet wat je in een sloppenwijk wil/kan doen. Vervolgens gaan we naar sloppenwijk Danida. Daar staan zoveel kinderen te wachten…Dit gaat mij niet lukken in mijn eentje. Dus vol goede moed beginnen we aan de klus. Een meisje treed als het ware buiten zichzelf. Er gaat iets “engs” gebeuren dan is ze er even niet bij. Waarschijnlijk is dit meisje of seksueel misbruikt of gebruikt voor Voodoo. Als ik klaar ben komt ze even later bij en begint met een tevreden gezichtje haar popcorn te eten die elk behandeld kind van ons krijgt. Verwaarloosde baby’s van enkele weken oud en nog veel meer komen we tegen. Onvoorstelbaar. Moe van het werk maar ook van de indrukken keren we huiswaarts.

We brengen Birthing Kits voor zwangere vrouwen in de Mpumudde Maternity Clinic. Zo’n 70 vrouwen zijn voorzien van alle benodigdheden die noodzakelijk zijn voor de bevalling. Deze kit wordt overhandigt aan de zuster wanneer de tijd daar is. Met dank aan de Birthing Kit Foundation te Australië. Het valt me op dat Julienne ontzettend veel samenwerkt waardoor er doorbraken plaatsvinden die normaal niet zouden plaatsvinden.

De ellende in een streek ziekenhuis is groot. Kinderen liggen er met TBC en er is eigenlijk geen zorg. Julienne wijst de verpleging op hun nalatigheid en geeft sturing. Ze komt er regelmatig en controleert of haar advies wordt nageleefd.

’s Middags gaan we met Okolo David, het jongetje uit de sloppenwijk van Masese naar Nile International hospital. Daar wordt bloed geprikt, röntgenfoto’s gemaakt en wordt hij goed onderzocht. Hij blijkt TBC te hebben tot in zijn botten.  We moeten op zoek naar medicatie want dat is op dit moment niet voor handen. Een aantal dagen later hebben we deze en wordt David in het kindertehuis bij Julienne ondergebracht waar Aidah, soort van pleegmoeder, hem zal verzorgen en opvoeden.

Op zaterdag komen we een bekende van Julienne tegen. Ze laat hem de foto’s zien van ons werk. Deze man brengt ons direct in contact met Sole Hope. Een  Amerikaanse organisatie die zich bezighoudt met hygiëne en voorlichting en het verwijderen van Jiggers. Ze kennen de wijken niet en maandag gaan we er samen met hen heen. Zij zullen uiteindelijk met een heel team in de wijken gaan en de mensen blijven volgen maar ook helpen met hygiëne en verzorging.

Zo vliegt mijn week voorbij en plannen we op zondag een middag in voor diegene die ooit in het huis bij Julienne hebben gewoond en nu nog steeds contact met haar hebben.  Zij krijgen een behandeling van een voetenbadje, scrub, crème en een heerlijke massage. Absoluut not done for men. Maar ze wilden uiteindelijk allemaal deze behandeling ondergaan. Maandag hadden we onze afrondende fase en zijn we nog met een boot naar een eiland geweest. Dinsdagmiddag begon de lange reis huiswaarts.

Nog even een antwoord voor collega pedicures. Ik kreeg de vraag: hoe kom je erbij dit te gaan doen en de vraag om mee te mogen.

• Ik had een tante die in 1959 naar Zaïre( Belgisch Kongo) vertrok voor ontwikkelingswerk. Haar verhalen, foto’s, koffer die naar  Afrika  rook ben ik nooit vergeten.
• In 2009 ging onze dochter stage lopen bij apotheken in    Kenia. Wij bezochten haar. Daar werd het verlangen nog  groter: ooit naar Afrika
• Vakantie op Kaap Verdië. Ook weer Afrikaans
• Naar Gambia op vakantie en doordat 2 dames uit mijn    regio die er regelmatig heen gingen en 1 ervan een huis heeft in Gambia werd Afrika wel erg meer dan vakantie.    
• Julienne (vriendin)die mij al 9 jaar zegt: kom nu eens naar    Oeganda. Nou, Julienne: hier was ik dan en kom zeker terug.
• Collegae: wil je naar Afrika: zoek je weg, waar moet ik zijn, welk land en wat kan ik er gaan doen. Er zijn tal van organisaties die vrijwilligers zoeken. Ik ga zeker geen mensen meenemen. Als het vlammetje eenmaal brandt wordt het zeker een vuurtje!

Ooit hoop ik jullie verhaal te mogen lezen.

Nogmaals dank voor jullie gulle giften.  Oegandese jongeren hebben daardoor producten leren kennen die ze nog nooit gezien hadden zoals scrub, voetbadjes, vijlen, crèmes etc.